Myanmar, first impressions

Nu ik deze blog aan het schrijven ben zit ik op een gemeenschappelijk balkon van Soe Brothers guesthouse in Hpa-an en gutst het zweet overal langs mijn lichaam aangezien dit plaatsje woestijn achtste trekjes heeft met temperaturen van rond de 40 graden. Maar ik zal jullie eerst even terug nemen naar het begin van dit deel van mijn reis.

27 Feb vloog ik savonds om 22.00 uur met Asia Air van Denpasar Bali naar Yangon Myanmar via Kuala Lumpur (KL). De eerste vlucht duurde nog geen 3 uur en de tweede vlucht ook niet neer dan 2, maar mijn tussenstop in KL duurde zo'n 7 uur. Ik kwam daar snachrs om half 12 aan geloof ik en ik dacht 'ooooh KL is een grote AirPort daar is vast wel alles openen wat te doen ondanks dat het midden in de nacht is.' Helaas had ik het mis. Ik had op Bali een grote fles water bij me maar die mocht ik natuurlijk inleveren, want ja stel je voor dat er een gemeen stofje in zou zitten hèik had alleen niet genoeg geld meer voor een grote fles dus had een klein flesje gekocht en ik had wat crackers bij me. Eenmaal aangekomen op KL had ik m'n water al op en tot mijn teleurstelling was amper iets open behalve een Mc Donalds en een Burger King. Ik naar de Mc en wilde wat bestellen maar ik kon helaas niet met US dollars of. Credit card betalen alleen met Malaysian dollars. Dus ik naar een pin automaat, bleken die tot 02.00 uur niet te werken. Ik een uur gewacht en jawel ze deden het zowaar alleen op de een of andere manier pakte ze geen van mijn pasjes. Ik vloeken en tieren natuurlijk want ik had nu echt wel honger en dorst. Dus ik maar naar de burger king kijken of hun wat meer accepteerden dan alleen Malaysian dollars en tot mijn grote verbazing kon ik daar met mij CC betalen! Jeeeeeej! Helaas was het na 02.00 uur en kon ik geen eten meer bestellen, haha wat een ellende! Gelukkig kon ik nog wel twee flessen water kopen dus ik had in ieder gal iets. Toen gewacht tot 06.30 uur, bleek dat m'n vlucht ook nog eens vertraging had en ik ben toen maar ergens op de grond in slaap gevallen. De stoelen die er stonden hadden allemaal armleuningen en dus kon je daar niet op liggen, dan maar de grond! Echt lekker slapen deed ik niet want was bang mijn vlucht te missen. Toen rond half 8 konden we naar de gate, toen we daar met z'n allen zaten, ik als enige westerling samen met nog twee Duitse jongens, werd mijn naam nog eens omgeroepen, ik dacht jaaaa hoor wat krijgen we nou haha, toen moesten ze iets in de computer invoeren en was het prima. Toen baarden maar ik was zoooo vreselijk moe dat ik echt moest vechten tegen de slaap en amper m'n ogen open kon houden. Eenmaal in het vliegtuig ben ik gaan zitten, muziek in m'n oren, hoofd achterover en ik sliep! Ik heb niet eens mee gekregen dat we opgestegen waren haha zo snel was ik al in droomland. Ik gok na zo'n anderhalf à twee uur waren we geland op Yangon en ik maakte een aantal schietgebedjes dat m'n backpack ook maar weer in het juiste vliegtuig terecht was gekomen en dus ook met mij geland zou zijn! Mijn gebeden waren weer verhoord en na zo'n tien koffers kwam mijn schatje de bagage band opgerold. Dan volgt t ritueel van ieder nieuw land, backpack uit flightbag halen, pin automaat zoeken om geld te trekken en opzoek naar een taxi. Check, check, check. Binnen een paar minuten zat ik in m'n taxi met temperaturen die je in de Sahara woestijn ook tegen komt, maar voordeel hier is dat het niet zo vochtig is als op Bali mrt z'n regen seizoen. Het taxi ritje naar mijn hostel duurde zo'n klein uurtje en in dat uur kwam ik al wat Birmese gebruiken tegen. De mensen hier hebben allemaal een soort gedroogde klei op hun gezicht om zich tegen de zo'n te beschermen, dit zie je met name bij vrouwen en kinderen. Ook is het blijkbaar erg gebruikelijk om je auto deur te openen om vervolgens op straat te tuffen aangezien mijn taxi chauffeur dat herhaaldelijk deed. Later kreeg ik te horen dat de mannen hier op een mix van bladeren, kalk, tabak en een vrucht kauwen, soort bijzondere vorm van pruim tabak waardoor ze een walgelijke rode mond krijgen met allemaal spul tussen hun tanden en ze zonder gene met een volle bek met van dat spul priemend tussen die paar rotte tandjes door die ze nog over hebben je een verhaal proberen te vertellen in hun gebrekkige Engels. Haha ja ja jullie gezicht zie ik nu al een beetje vertrekken met het idee van 'gadver' kan je na gaan hoe mijn smoel er soms uit ziet als ik met die mensen moet communiceren hahaha, en ja mijn gezicht spreekt boekdelen heb ik mij vaak door met name leraren laten vertellen. Maar goed, dan denk je ok klinkt niet al te fris maar ach je hebt er verder ook geen last van, dat klopt, maar overal op straat zie je dus uitgetuft spul wat diep rode en paarse plekken achter laat en toen ik vd week bij een lokaal tentje aan een mini tafeltje met mini stoeltjes zat mierzoete thee te drinken waar je kiezen spontaan van uit je bek vallen, stond er onder dat mini tafeltje een emmertje met jawel, je kunnen het al raden... Haha uitgetufte pruimtabak met een hoop speeksel! Haha Welcome to Myanmar!

Eenmaal aangekomen bij mijn hostel wat echt midden in een woonwijk van de lokale bevolking hier ligt, was dit echt een oase van rust. Fantastisch mooi hostel echt luxe met een heerlijk bed en een gigantische douche, ik heb een douche genomen en ben toen fijn wat slaap in gaan halen. Later had ik wat Duitsers leren kennen, het stikt hier overigens van de Duitsers, en ik zou met hun savonds om 19.00 bij een Indiaas restaurant want gaan eten. Die rel wist Eem heel goed restaurant alleen hadden ze geen naam maar wel een adres. Prima immer de taxi om kwart voor 7 die kant op alleen wist ik al dat het verdoemd was te mislukken want no way dat je elkaar daarjuist vinden in die drukte. Ik zei tegen m'n taxi chauffeur nadat rond gedwaald te hebben of hij geenbeter restaurant wist, dus hij bracht me ergens naartoe en zei dateert handig was als ik take away zou doen dan kon hij me ook weer thuis afzetten, fijn zo'n mannetje wat mee denkt. Ik de eerste de beste curry uitgekozen, bleek dat dat van het ontbijt menu was haha dus ik. Drie pagina's verder een andere curry uitgekozen en toen met m'n pakketje m'n taxi weer in.ik had op de AirPort niet echt veel geld gepint dus ik dacht, deze taxi man kandij vast ook wel even langs een ATM rijden, en tuuuuuuurlijk kon hij dat, heel fijn! Wij langs een shopping mall, al die mensen hier zijn zo vriendelijk ze willen je allemaal helpen ook al spreken ze geen woord Engels. Ik stapte uit m'n taxi en gelijk kwam er een ander mannetje aangelopen wat me naar de ATM liep ook al was dat helemaal niet nodig want het is een prima veilig land, maar ach als hij zich daar prettig bij voelt dan moet hij dat doen haha. Ik met m'n flappen weer de taxi in, ze hebben hier overigens alleen brief geld geen munten, en toen bracht deze lieve meneer mij weer terug naar mijn hostel. Hij gaf me nog zijn nummer en zei dat ik hem altijd mocht bellen,niet alleen voor een taxi maar ook als ik andere vragen had of als ik iets wile weten etc, super schattig. Ik geloof dat hij het maar niks vond dat ik als vrouw alleen aan het reizen was, "brave woman" zei hij. Toen ik even later die Duitsers weer in mijn hostel tegen kwam bleek dat zij ook het restaurant niet konden vinden en ook maar ergens anders waren gaan eten dus was blij dat ik mijn eigen plak getrokken had.

De volgende dag ben ik na een interessant ontbijt wat een mix was van een soort driehoekige loempia met wat ander gefrituurd spul met een soort bonen puree van binnen wat ook naar chocolade smaakt en nog wat kokos gebak achtige dingetjes, ben ik met een Vietnamese en een Taiwanese naar de markt gegaan. Ze hebben een grote indoor market met stalletjes met allemaal sieraden van edelstenen, met name Jade, en ook wat ivoor. Verder verkochten ze veel hout gemaakte dingen en hand gemaakte poppen. Erg leuk om rond te lopen en heb uiteraard weer een hoop gekocht haha. Het is zo'n verschil om hier in Myanmar op een markt rond te lopen dan in Thailand of Indonesië aangezien de mensen hier (nu nog) veel beleefder zijn naar toeristen. Ze laten je met rust, zijn niet pushy, proberen je niet over te halen, trekken niet aan je arm, zo fijn! Bij de eerste stalletjes waar ik wat kocht zeiden de mensen steeds als ik ze geld gaf "ooooh yes lucky money!!" Dan mepten ze die briefjes overal tegenaan op hun kraam en stopten ze het in een apart doosje ergens boven in een kast. Ik dacht misschien omdat het geld van een westerling kwam dat dat voor hun lucky money was, maar later bleek dat ik de eerste was die een aankoop deed en dat eerstegeld wat ze ontvangen moet geluk brengen voor de rest van de dag. Ik hoop voor ze dat het geholpen heeft. Later zijn we bij een tentje wat gaan eten, een lokaal gerecht hier wat "pickeled tea salad" heet wat alles behalve er als een salade uitziet wat wij kennen, maar zo vreselijk lekker is! Het is een mix van noten, groenten, olie, knoflook en nog een aantal dingen die ik niet kon plaatsen maar al met al was het heerlijk! De Vietnamese vloog die middag weer terug naar huis maar ze zei dat als ik volgende maand naar Vietnam kom ik haar zeker moet contacten zodat ze me wat van haar land kan laten zien, super leuk! Die avond ben ik met een Duitse naar de pagoda tempels gelopen, wat echt waanzinnig was, de top van die pagoda is gemaakt van echt goud en edelstenen, de zon die daar dan op reflecteert verblind je bijna. Wat het ook zo'n prettige sfeer geeft hier zijn de vele monniken die op straat rond lopen. Overal kom je ze tegen maar die mensen stralen zoveel rust uit, geeft gelijk een andere sfeer aan een land. Bij de pagoda zag je ook veel kinderen die in opleiding waren tot monnik. Het enige jammere aan Myanmar vind ik, is dat ik bang ben dat ik een paar jaar te laat ben. Ik had verwacht dat Myanmar echt back to basic zou zijn, de lonely planet schreef ook dat er amper WiFi en pin automaten te vinden zouden zijn hier, maar helaas groeit het toerisme hier zo walgelijk snel dat er al overal pin automaten zijn en je op veel plekken al WiFi hebt. Nu is dat in hostels en hotels wel fijn en gebruikelijk maar toen ik in alle rust lans de tempels liep bij die pagoda en eerst een pin automaat tegen kwam en even later een bord zag staan met 'WiFi at Pagoda' dacht ik, "shit, I'm too late!" Zelfs de monniken lopen hier rond met hun smartphone en maken selfies met de Pagoda op de achtergrond...

Die avond heb ik Neil in het hostel leren kennen, een aardige vent die oorspronkelijk uit Australië kwam maar al zo'n 15 jaar op reis is voor leisure en werk. Hij was al in meer dan 70 landen geweest! Bizar veel! We kwamen erachter dat we dezelfde plannen hadden voor de volgende dag en dus zijn we samen een trein rit van 3 uur gaan doen rondom de stad Yangon. Het was een lokale trein die je dus in 3 uur tijd rond reed door en rondom de stad waardoor je een beter beeld had van hoe de stad en het landschap eromheen uit zag. Dertien reed alles behalve snel waardoor je goed naar buiten kon kijken en foto's kon maken. Wat een arm land is dit zeg, niet normaal. De mensen die in de sloppenwijken wonen hebben het nog lux! Ik hen huizen gezien gemaakt van riet en bladeren als dak en. Een luchten die af en toe voorbij kwamen waaien kunnen ook echt niet gezond zijn voor een mens. De hitte, smerigheid en al het afval wat je ziet is echt bizar. Maar toch staan de mensen wel hun stoepje te vegen dan denk ik ook van raap dan ff die 100 plastic zakken op die in je achtertuin liggen. Toen we in die trein zaten voelde het wel een beetje als 'aapjes kijken' in de dierentuin. Maar aan de andere kant denk ik ook wel dat het goed is voor toeristen om deze kant van Yangon te zien, het leert ze weer wat. Aan boord ook weer alleen maar vriendelijke mensen die allemaal in hun vreselijk gebrekkige Engels een praatje willen maken maar wat opviel is dat ze allemaal tegen Neil begonnen te praten en met tegen mij, dat gebeurde meerdere keren.

Na 3 uur op een houten bankje gezeten te hebben, veel indrukken opgedaan te gebben, in een trein wat meer leek als een boot op een woeste zee zoals dat ie tekeer ging wilden we nog even langs de markt gaan maar het was een nationale vrije dagvoor de mensen en dus geen markt. Dus toen na wat onderhandelingen met een taxi chauffeur met ja ja het zal je niet verbazen, een rode mond met prut tussen z'n tanden waarbij Neil bijna over z'n. Nek ging, zijn we teruggereden naar het hostel om daar in de buurt onze bus tickets voor de volgende stop aan te schaffen. Ook heb ik voor wel 1,80 een Birmese simkaart gekocht, altijd handig hier voor als er geen internet is en ik een hostel wil boeken. Toen we door onze krottenwijk liepen die avond op zoek naar wat eten kwamen we out of the blue terecht bij een bistro, bizar want in zo'n arme wijk verwacht je geen westers eten laat staan een bistro. We keken elkaar aan en zeiden ok, gaan we serieus nu naar een bistro waar ze Celine Dion spelen? Toen keken we op de kaart en zagen dat ze wijn hadden voor niet al te veel geld en Tsjaad toen waren we om! Hahah, we hebben toen zo walgelijk genoten van een glas zuid Afrikaanse rode wijn, haha heeeeerlijk, dat hadden we nodig! Haha. Die avond hebben we nog gezellig met een Duitse, fransoos en drie Britten zitten kletsen op het terras van ons hostel. Ik moest er die volgende dag alweer om 05.45 uur uit want om half 7 zou mijn taxi vertrekken naar de bushalte die buiten de stad lag. Ik dacht, ik sta wat vroeger op dan kanis rustig wakker worden, douchen m'n laatste spullen in m'n backpack stoppen en nog wat eten voor vertrek. Nu weten de meeste van jullie dat ik altijd op tijd ben (of zoals jullie noemen, te vroeg) maar die taxi's hier die zijn pas vroeg! Om kwart over 6 werd ik geroepen dat mijn taxi er al was! Nondeju, ik haat het als ik moet haasten maar goed, ik al m'n zooi in die taxi gemieterd en op naar de bushalte met een herkauwende taxi chauffeur met rode mond, verrassend. Daar bij de bushalte was het al een drukte vanjewelste en een uur later zat ik dan toch (weer als enige westerling) in mijn bus naar Hpa-an, ten oosten van Yangon. Naast mij zat een aardige man uit Japan die vertelde dat hij hier werkt als tandarts, toen dacht ik echt van daar is vrijwel geen beginnen aan hier met al die rotte tandjes. Heb geprobeerd zo veel mogelijk te slapen maar dat ging niet echt van harte aangezien de bus chauffeur en zijn claxon getrouwd zijn en hij echt serieus zonder gein minimaal 30x per minuut op die Hoorn drukte! Bloed irritant! Zelfs met de oortjes van m'n telefoon in en met muziek op hoorde ik het nog. Die bus zat ook ram vol met mensen die zelfs in het gangpad moesten zitten, de chauffeur was weer fijn aan het herkauwen en tufte alles uit in een bakje naast hem en iedereen was naar een of andere duffe burmese film met aparte humor aan het kijken. Baby's die janken, bloed hitte in die bus en ik wilde alleen maar slapen die 7 uur dat die trip duurde. Halverwege hadden we nog een stop om te plassen en te eten waar de lieve Japanse buurman mijn eten wilde betalen omdat zijn vrouw vrienden had wonen in Nederland, haha goede reden vond hij ommij te trakteren, prima! Schattig van hem!

Na 7 uren had ik dan eindelijk de trip overleefd, ik was aangekomen in Pha-an wat qua hitte en stof veel weg heeft van een woestijn achtig dorp. De temperaturen tikken hier in de middag zeker de 40 graden aan en misschien nog wel meer. Ik had gelukkig binnen 5 min mijn guesthouse gevonden waar ik voor $7 een eigen kamertje heb zonder ramen maar met ventilator, primitief maar prima. Ik heb eerst een liter water gekocht en ben daarna een douche gaannemen want ik had het idee dat ik op SpongeBob leek die buiten de zee was gekomen, verfrommeld en uitgedroogd. Ook de badkamers zijn basic maar prima, koude douche en een emmer met schep will do. Overal hier in Azië gebruiken ze trouwens een bum-gun, een water sproeier om je mee te reinigen ipv papier, werkt prima, misschien wel beter dan papier. Ergens in een hostel vonden ze het blijkbaar wel nodig om op een briefje te hangen "please aim, not insert! And no worries, it will dry!" Haha.

Ik heb voor dit stadje 3 nachten geboekt. Vandaag doe ik vrij weinig. Ik ga straks even naar de lokale markt en lekker een boek lezen, het is te warm om me in te spannen. Morgen ga ik wel mee op een Tour langs meren, bergen en grotten. Schijnt erg mooi te zijn.

Tot de volgende keer maar weer!